Voormalig profvoetballer en trainer Willem van Hanegem is al een tiener als hij hoort dat de man tegen wie hij altijd ‘pa’ heeft gezegd niet zijn echte vader is. 

De garnalenvisser die hem verwekte, blijkt te zijn omgekomen bij het bombardement op Breskens, op 11 september 1944. Ook zijn broer en zus overleven de aanval van de geallieerden op zijn geboortedorp niet. Willem is op dat moment een baby van zeven maanden oud.

Vader Lo krijgt bij het bombardement een granaatscherf in zijn rug als hij het leven van een baby redt. Het kindje, Ben de Pauw, zal zich later ontwikkelen tot een vooraanstaand oncoloog. 

Vijftien jaar geleden durft hij pas contact op te nemen. Van Hanegem: “Altijd als hij mij zag spelen, moest hij denken aan het bombardement dat zijn leven redde en mijn vader het leven kostte. Dan voelde hij zich bezwaard. Ik zei: dat is niet nodig. Ik had het ook erg gevonden als mijn vader jouw moeder en jou toen had laten zitten. Ben de Pauw en ik zijn nu goed bevriend.”

Bevroren dekens
In 1946 verhuist het grote gezin Van Hanegem naar Utrecht. Ze hebben er een huisje, waarin het soms zo koud is dat de dekens in bed bevriezen en waarin “je je kont niet kon keren.” Dus is Willem veel op straat te vinden. Met een voetbal.

School? Daar vindt hij niks aan. Nou ja, gym en de kerstverhalen, dat gaat nog wel. Maar voor de rest is hij het allerbest in spijbelen. Op zijn dertiende gaat hij van school, om te gaan werken in een wasmachinefabriek. Later verdient hij via koppelbazen geld als stucadoor en in de haven. 

Met je hoofd in je bord
Dat werk gaat gewoon door als hij in de eredivise speelt, voor Xerxes. “Zat ik ’s morgens al om zes uur in de auto om naar de bouw te gaan. ’s Middags ging ik na drieën trainen en dan was ik om half tien thuis. Daarna moest je nog eten. Maar dan was je vaak zo moe dat je met je hoofd in je bord viel. Daarna was het: naar bed. En dan stond je de volgende morgen om 6 uur weer op het busje te wachten om aan het werk te gaan.”

Van Hanegem, die later uitgroeide tot een van de sterspelers van Feyenoord, ergert zich nu dan ook flink aan de jonge generatie voetballers, die drie wedstrijden in één week al “zwaar” vinden. “Dan denk ik: wees blij dat je mag spelen, eikels!”

Bron: Rijnmond.nl