Willem van Hanegem heeft prostaatkanker

Willem van Hanegem heeft prostaatkanker en begint volgende week aan een serie van 35 bestralingen in zeven weken. Maar het komt goed, zeggen hij en zijn artsen. Voor één keer doet hij hier zijn verhaal. ,,Ik blijf veel golfen.’’

De humor is onaangetast. ,,Of ik ziek ben? Nee, zo voel ik me niet. Nee, topfit ook niet. Nooit geweest trouwens.’’

Een gniffelend lachje. Dan begint Willem van Hanegem (73) het verhaal te vertellen, het verhaal dat vorig jaar november begon. ,,Ik laat me elk jaar nakijken en nu vonden ze iets verhoogde waarden in mijn bloed, mogelijk prostaatkanker dus. ‘Laat je voor alle zekerheid maar even onderzoeken’, zei de huisarts. ‘Want we houden je graag nog een tijdje bij ons.’ Eerst moest ik een scan in, maar dat deed ik liever niet. Toen hebben ze me op een andere manier onderzocht. De uitslag bleek negatief. ‘Je hebt kanker,’ zei de arts.

,,Ik keek die arts aan. Dacht: dat zegt die man niet voor de gein, dus het zal wel kloppen. Maar ik had dit nieuws niet zien aankomen. Dacht echt dat wel mee zou vallen. Het was schrikken. Ook voor mijn omgeving. Zij schrokken pas echt. ‘Jij loopt nog zo gezond rond. Waarom heb jij dat nou?’ zeiden ze. Maar na een nachtje slapen vond ik alles wel weer normaal. Toen ben ik lekker gaan golfen.’’

Heb je niet wakker gelegen?
,,Nee, maar ik word wel elke dag een uur vroeger wakker dan anders. Om 05.00 uur. Inslapen lukt dan niet meer. Onbewust ben ik er toch meer mee bezig dan ik dacht. Dan lag ik te denken aan de scans waar ik nog in moest, aan de gesprekken met de artsen. Ze hebben nu een paar puntjes goud op de juiste plek in mijn lichaam gezet, als markers voor de bestralingen. ‘Nu bent u nog meer waard dan voorheen’, zei de arts.’’

Van Hanegem had erom moeten lachen. Het klikt toch al aardig tussen hem en de medische stand van het behandelend ziekenhuis in Hoofddorp, een dependance van de Antonie van Leeuwenhoek in Amsterdam. Dinsdag nog werd hij hartelijk begroet door de radioloog. ‘Hé, daar heb je Van Hanegem’. Gauw ontstond een goed gesprek. Over voetbal.

,,Menno Boersma heet de arts en hij zei precies wat ik al lange tijd vind. Dat trainers denken dat ze de wijsheid in pacht hebben en zo de creativiteit uit de spelers halen. Frappant toch, dat zo’n man dat zo zegt! Zal dat met de intelligentie van zo’n dokter te maken hebben? We hebben lekker lang zitten kletsen. Tot er iemand op de deur klopte: ‘Meneer Van Hanegem, u moet nog naar de scan hoor!’’’

Je klinkt ontspannen.
,,Jawel. Dat gevoel heb ik ook. Ik sta natuurlijk niet te juichen nu ik 35 keer bestraald moet worden. Maar de dokter heeft gezegd dat de kans bijna 100 procent is dat het goed komt. Dus waarom zou ik dan bij de pakken gaan neer gaan zitten?

,,Maandag starten we met 35 bestralingen. Zeven weken lang op doordeweekse dagen, in het weekend vrij. Dat wordt natuurlijk een hele opgave, al woon ik gelukkig dicht bij het ziekenhuis. Ik hoef niet, zoals veel andere mensen, iedere dag 50, 60 kilometer te reizen.’’

Hoe stel je je de komende zeven weken voor?

,,De artsen weten precies waar ze moeten bestralen en ze kunnen dat heel nauwkeurig, waardoor het met de bijwerkingen zal meevallen. Iedere dag meld ik me om 09.00 uur in het ziekenhuis. Maar na een kwartier sta ik steeds weer buiten. Ik blijf dus veel golfen, columns maken voor het AD en wedstrijden kijken voor Ziggo.’’

Maar zal je niet vaak moe zijn?

,,Dat ligt aan mezelf, zegt de arts. Vermoeidheid schijnt vaak vooral in je hoofd te zitten.’’

Ga je niet anders leven?

,,Ik zou niet weten hoe.’’

Vroeger naar bed of zo?
,,Nee, ik ga doen wat ik altijd doe. Alleen komt er nu wat tussendoor. Ik wil niet stoer doen hoor, ben me natuurlijk drie slagen in de rondte geschrokken. Mijn vooruitzichten zijn goed. Veel mensen hebben meer pech dan ik. Heb je weleens gezien hoe druk het in die ziekenhuizen is? Waarom zou ik dan bij de pakken gaan neerzitten?’’

Je hebt het nieuws lang stil gehouden voor de buitenwereld?

,,Ik vond niet dat anderen dan mijn familie, en nog wat naasten, het hoefden te weten. Maar in het ziekenhuis ben ik al door veel mensen gezien en inmiddels word ik ook gebeld door journalisten. Dus ik dacht: ik vertel dit verhaal nu een keer. Hier.’’

En als anderen toch nog meer willen weten?

,,Dan hebben ze pech.’’

Hoe oud word je eigenlijk?

,,Op de golfbaan zeggen de mensen met wie ik speel altijd dat ik om en nabij de 100 zal worden.’’

Mooie leeftijd?

,,Honderd vind ik wat veel. Maar om en nabij, is goed. Dan heb ik niets te klagen.’’

Bron: Ad.nl