Omdat het dicht bij huis was, heb ik zaterdag AZ-Feyenoord gekozen om live bij aanwezig te zijn.
Dat blijft het mooist, kijken in het stadion. De rest zag ik op de televisie. Wat me opviel is dat ik veel mensen heb zien huilen. Van verdriet en van vreugde. Die tranen vond ik wel passend bij het slot van de competitie, hoewel er natuurlijk nog wel een paar wedstrijdjes om Europees voetbal gespeeld moeten worden. RKC en NEC redden zich vast wel, omdat ik in de Jupiler League niks bijzonders gezien heb dit seizoen. En wie zich plaatst voor de Europa League, geen flauw idee, is ook niet zo boeiend. Ik kan me namelijk niet losmaken van de gedachte dat die Europa League in de Eredivisie, helaas, niet serieus genomen wordt.
Tijdens die wedstrijd in Alkmaar kwam ik een moment tegen dat ik wel tekenend vind voor het afgelopen seizoen. Schaken deed niets, maar dan ook werkelijk helemaal niets goed bij Feyenoord. Op een bepaald moment zei Pellè daar iets van en vervolgens werd Schaken daarom kwaad op Pellè. Joh, denk ik dan, wees blij dat een man als Pellè kwaad wordt op je, wees blij dat hij je gepruts überhaupt serieus neemt, luister naar wat hij te zeggen heeft, daar word je beter van. Maar nee hoor, meneer Schaken was gepikeerd. Schei toch uit. Dat is het gedrag van wat je de Tomtom-generatie zou kunnen noemen. Gastjes die zelf niet nadenken, die op de automatische piloot denken te kunnen overleven en niet meer weten waar ze zijn als hun Tomtom het begeeft. Ze laten zich niet uitdagen. Door niets en niemand, ze denken dat ze er al zijn.
Ik kwam een paar dagen geleden Ben de Graaf tegen, oud-voetbaljournalist van De Volkskrant. Een enorme zeikerd, vonden wij hem vroeger. Hij had altijd wat te zeuren en was nooit tevreden over ons voetbal. Maar hij prikkelde ons wel. Daar deed hij het niet om, zei hij me, toen we in gesprek raakten. Hij was kritisch omdat hij dat zijn taak vond als voetbalvolger. Moet je nou om komen. Niemand durft nog serieus kritiek te leveren omdat ze bang zijn ruzie te krijgen met de Schakens van deze wereld. Wat jammer is dat. Ik hoop volgend seizoen voetballers, trainers en bestuurders bezig te zien, die zich laten uitdagen, die voor de schoonheid gaan, die beter willen worden van elkaar en die onderling kritisch durven te zijn.
Dat laatste geldt dus ook voor bestuurders, neem elkaar eens serieus de maat. En dan doel ik niet op ordinair doen tegen elkaar, maar wel op stevige discussies. Daar word je allemaal beter van. We geven elkaar momenteel te vaak gelijk. Iedereen is blij met zijn plaatsje aan de top. Analisten op de televisie, directeuren van clubs, journalisten in het kielzog van spelers, trainers met hun assistenten, alles wil maar gezellig onder elkaar blijven. Niemand luistert naar het publiek, niemand neemt de concurrentie serieus, iedereen baalt van kritiek en allemaal zijn ze heel erg snel tevreden met zichzelf. Velen acteren professionaliteit, maar in hun hart is er angst om een bevoorrechte plaats te verliezen of om het uitzicht op een nóg betere plaats te verliezen. Ik noem normaal gesproken man en paard, maar ik doel nu op een algemeen gevoel bij me, het geldt voor iedereen op zijn minst een klein beetje.
Ik wil een harde Eredivisie, met harde media, kundige bestuurders, bevlogen trainers en leergierige spelers. Wie weet, tillen we dan met zijn allen de Eredivisie weer een eindje op. Laten we dat als doelstelling nemen. Zoek eens niet je vriendjes. Iedereen heeft kunnen zien hoe dat bij Roda JC met de vrienden Vlemmings en Tomasson is afgelopen. Ik vind dat daarmee het beste voorbeeld genoemd is van hoe ik vind dat het niet moet. Roda is gewoon naar de kloten geholpen door onwetendheid. Ik gun geen club degradatie, maar Roda JC toch zéker niet. De tranen in Kerkrade doen me pijn.
Bron: Ad.nl
You must be logged in to post a comment Login