Van Hanegem over Malacia: “Zo verdedig je dus tegen een topspeler en zo krijg je ook het stadion achter je als elftal”

Bij PSV beweerden ze dat er gisteren tegen Feyenoord meer had ingezeten. Daar denkt columnist Willem van Hanegem heel anders over.

PSV verloor in de Kuip van Feyenoord en iemand met liefde voor Ajax vroeg mij of deze tik nog even zou kunnen doorwerken in Eindhoven. Dat PSV tegen meer tikken zou kunnen aanlopen, het liefst nog voor de winterstop. Dat hangt er volgens mij vooral vanaf hoe ze deze nederlaag verklaren. En dan vrees ik het ergste, want ik hoorde spelers en vooral trainer Mark van Bommel na afloop met droge ogen beweren dat er nog wel een gelijkspel of zelfs meer in had gezeten.

Daar denk ik dus heel anders over. Feyenoord ging met 2-0 de rust in maar het had net zo goed 4-0 kunnen zijn. Vorige week gaf ik op deze plek in de krant aan dat ik verwachtte dat het duel zou worden beslist op het middenveld. Tonny Vilhena en Jordy Clasie heersten daar. Pablo Rosario was matig, maar wat Jorrit Hendrix en Gastón Pereiro in de Kuip lieten zien was ronduit belabberd. Feyenoord had de wedstrijd vanaf de start helemaal in handen. Pas na rust zag ik iets meer van PSV. Steven Bergwijn maakte een doelpunt en hij kreeg nog een kans. En Donyell Malen schoot naast.

Maar dat was allemaal toch veel te pover voor een ploeg die zo wordt geroemd voor de prestaties in de eredivisie en de volwassen manier van spelen in Europa. Noem mij één speler van PSV die gisteren goed heeft gespeeld? Bij Feyenoord vond ik Sven van Beek echt heel erg goed. Als ik die zo zie spelen, dan zou ik het raar vinden als Eric Botteghin meteen zijn plek weer mag innemen als hij fit is. Met Van Beek in de ploeg speelt Feyenoord gewoon makkelijker een stuk verder van het eigen doel. En die kleine Tyrell Malacia, die zat als een terriër op Hirving Lozano. Zo verdedig je dus tegen een topspeler en zo krijg je ook het stadion achter je als elftal.

De vraag is: hoe kon het dat Feyenoord dit zo weinig kan opbrengen. Feyenoord speelde kort bij elkaar, de verdediging sloot voortdurend aan, het afjagen was in orde en voorin lieten Jørgensen, Berghuis en Larsson eindelijk alledrie zien wat ze in huis hebben. Van Larsson hadden we nog erg weinig gezien, maar misschien helpt dit hem eindelijk over een drempel.

Berghuis moet zich eens realiseren dat hij alles heeft om ook bij het opgeleefde Oranje een rol te spelen. Maar dan moet bij hem wel het kwartje vallen. Ik zag hem tegen PSV uitstekend beginnen, maar in de slotfase probeerde hij opeens weer iedereen door de benen te spelen. In een fase dat het slechts 2-1 stond en het gevoel bij een gelijkmaker – hoe onterecht dat ook was geweest – heel anders had kunnen zijn.

Wat wel een punt van zorg is, is het feit dat ik vrijwel wekelijks spelers met kramp op het veld zie liggen bij Feyenoord. De inhoud ontbreekt duidelijk bij heel veel spelers, ook natuurlijk omdat de clubleiding het tweede elftal totaal niet serieus neemt. Terwijl Ajax en PSV juist zoveel sterker zijn geworden door de tweede elftallen met weerstand te laten spelen.

Ajax is na dit weekeinde dus de lachende derde. Die ploeg zit in een fase waarin tegenstanders de witte vlag al hijsen als de wedstrijd nog moet beginnen. Zoals ADO. Dat is triest. Maar dat heeft Ajax ook zelf afgedwongen natuurlijk.