Ervaringen van een “Rome-ganger”

Naar aanleiding van de rellen in Rome voorafgaand aan de wedstrijd AS Roma en Feyenoord wil ik graag mijn verhaal met u delen. Allereerst wil ik afstand nemen van wat er gebeurd is. Ik ben geschrokken van de beelden die ik heb gezien op internet. Het gedrag van sommige mensen vind ik schokkend en ik schaam me diep als medelander van deze Nederlanders.

Neemt niet weg dat ik in Rome was als Feyenoord-supporter. Ik was bekend met het feit dat het een risico-wedstrijd was. Samen met wat vrienden zijn we naar Rome afgereisd om een goede wedstrijd te zien. Onze intentie was om gezellig met elkaar onder het genot van een biertje toe te leven naar de wedstrijd. 

Wij vlogen dinsdag 17 februari 2015 om 06:50 uur richting Rome. We kwamen rond 9:00 uur aan en hebben direct een taxi genomen naar ons appartement. Onze kamer was nog niet gereed en we konden na ongeveer 2 uur terugkomen om de sleutel te halen. In de tussentijd hebben we op een terrasje wat gegeten en een biertje gedronken. Vervolgens zijn we naar ons appartement gegaan (Roma Resort Navona) om even te gaan slapen. De nacht ervoor hadden we nagenoeg niet geslapen door de reis. In de avond hebben we nog wat boodschappen gehaald en ehbben we gegeten in ons appartement. 

De volgende dag, woensdag 18 februari 2015 rond 12:00 uur, zijn we richting Campo de Fiori gelopen en hebben gegeten bij een pizzeria. In de loop van de middag kwamen er wat jongens bij ons zitten. Het was erg gezellig. Rond 15:30 uur zijn we op et plein rustig een biertje gaan drinken. In de loop van de avond kwam de politie en vroeg ons naar de andere kant van het plein te gaan. Hieraan hebben wij gehoor gegeven. Het was op dat moment nog steeds rustig en gezellig. 

Toen ging het ineens mis. Op het moment dat ik stond te praten met ee jongen en een politieagent, ontstond er achter mij een opstootje. Ik denk dat het om een ruzie ging, maar ik weet het niet zeker.

De politieagent met wie we stonde te praten gaf aan dat we aan dat we weg moesten. Dit deed ik. Ik ben met mijn handen omhoog weggelopen. Uiteindelijk zag ik de ME op mij af komen rennen en ben ik ook gaan rennen.  Ik ben een café binnengegaan. Daar ben ik 5 á 10 minuten binnengeweest. Toen dacht ik dat het buiten wat rustiger was ben ik weer naar buiten gelopen om mijn vrienden te zoeken. Op het moment dat ik naar buiten loop sloeg een ME-er mij achter de knie”en en ben ik gevallen. Ik moest meekomen en tegen een muur aanzitten waar ook al andere jongens zaten. Ik was geschrokken, maar heb rustig gedaan wat er werd gezegd en heb me niet verzet. Op dat moment dacht ik nog dat er niet echt iets aan de hand was, omdat ik niets had gedaan en vermoedde dat ik zo weer terug naar mijn vrienden kon. 

Na ongeveer 15 minuten tegen de muur te hebben gezeten (ik weet niet zeker of deze tijden kloppen, voor mijn gevoel duurde het zolang) kwamen er agenten die ons naar een auto brachten. Ik moest mijn spullen (ID-kaart, telefoon en aansteker) op het dak van de auto leggen en werd gefouilleerd. Daarna kreeg ik mijn spullen terug en moesten we plaatsnemen in de auto. In de auto heb ik nog contact gehad met mijn moeder. Ik kon niet anders melden dan dat ik niet wist waar ik naar toe ging. 

Uiteindelijk bleek dat we naar een politiebureau werden gebracht. In totaal waren er 14 personen meegenomen. We zijn met elkaar in een cel geplaatst. Ik had nog steeds geen idee waarom ik aangehouden was en wat de bedoeling was. Ik heb meerdere malen gevraagd of ik water mocht, maar omdat ik geen kleingeld had, werd dit niet toegestaan. Ik heb gevraagd of ik contact mocht opnemen met de Nederlandse ambassade, maar ook dit werd niet toegestaan. 

De volgende ochtend, donderdag 19 februari 2015 omstreeks 8:30 uur, werd ik geboeid aan een andere jongen en naar het Gerechtshof gebracht. Daar aangekomen werden we wederom in een cel geplaatst van ongeveer 2 bij 3 meter met 7 andere jongens. Ongeveer een half uur later werd ik weer geboeid aan een jongen en voorgeleid. Tijdens de zitting bleek dat ik werd verdacht van flessen gooien en het tegenwerken van de politie. De aanklager vertelde het volgende: “Ik weet zeker dat jullie flessen hebben gegooid en de politie hebben tegengewerkt”. Na een tijdje begon hij te twijfelen en zei hij: “Er waren zoveel jongens….ik weet het niet zeker of het deze jongens waren”. Dit alles werd door een tolk vertaald aan ons. Ik heb de mogelijkheid gekregen mijn verhaal te doen. Ik heb gezegd dat ik niets heb gedaan. Dat ik rustig stond te praten op het plein. Iedereen heeft de mogelijkheid gekregen zijn verhaal te vertellen.

De rechter verliet de zaal om de straf voor te bereiden. Na terugkomst van de rechter kreeg ik te horen dat ik veroordeeld werd voor een boete van € 45.000,00 of 26 dagen in hechtenis. De tolk heeft mij verteld dat als ik tekende ik schuld bekende. Zij zei: “Je kunt tekenen of je kunt naar de cel gaan”. Het was mij op dat moment niet duidelijk of de boete per persoon was of voor ons allemaal. De tolk heeft dit nagevraagd en mij verteld dat de boete per persoon was. Door de honger, dorst en geen slaap kon ik alleen maar denken aan thuis. Ik wilde heel graag naar huis. Daarom heb ik schuld bekend. Volgens de tolk was het mogelijk om vanuit Nederland de veroordeling aan te vechten bij voldoende tegenbewijs. Ik heb alle papieren ondertekend die ik moest ondertekenen, omdat ik bang was weer vastgezet te worden en overtuigd ben van mijn onschuld. Naar mijn mening waren er voldoende getuigen die dit konden bevestigen. 

Nadat ik dacht ‘vrij’ te zijn moest ik samen met de andere jongens in een politiebusje plaatsnemen. Na ongeveer 10 minuten wachten werd ons gezegd dat wij in dit busje moesten blijven tot de andere groep jongens berecht was. We hebben van ongeveer 13:30 tot 17:30 uur in de zon in het busje gezeten. Ik heb nog om drinken gevraagd, maar dit werd niet toegestaan. Na terugkomst van de andere groep jongens hebben we ongeveer een uur doeloos rondgereden voordat we weer naar het politiebureau gingen. Daar werd de groep gescheiden. De eerste groep die naar vliegveld Ciampino moest in de hal zitten en de tweede groep die naar Fiumicino moest werd weer terug geplaatst in de cel. Vervolgens kregen we uitleg. We mochten contact opnemen met het thuisfront. Helaas was mijn batterij nagenoeg leeg en lukte het me niet meer om te bellen. Ik mocht van de politie geen gebruik maken van een telefoon van een van de andere jongens. Mijn telefoon werd weer ingenomen. 

Na het ondertekenen van de papieren met een verbod op toegang tot Rome en een stadionverbod in volgens mij heel Italie. Ik weet dit niet meer zeker. Ik heb alle papieren ondertekend. Hierna kreeg ik vrij snel mijn telefoon terug en moest ik weer plaatsnemen in het busje. In het busje gaf een jongen mij zijn telefoon zodat ik contact kon opnemen met thuis.

Op het vliegveld aangekomen werd ons verteld dat we geen bier mochten drinken, ons rustig moesten houden en we niet buiten het vliegveld mochten komen. De politie op het vliegveld is geïnformeerd over onze aanwezigheid. 

Op het vloegveld ben ik met de jongens eerst gaan eten en drinken. Na het eten wilde ik graag weer ven contact hebben met mijn ouders en ben ik op zoek gegaan naar een telefooncel. Ik kreeg geen contact. Toen ik terug kwam bleek dat ik mijn papieren van de rechtbank en de politie was kwijtgeraakt. Samen met een politieagent ben ik gaan zoeken. Helaas hebben we neits gevonden. Volgens de politieagent kon ik de papieren in Nederland weer opvragen bij de ambassade of een politiebureau. Ik ben die nacht op het vliegveld gebleven. 

Om ongeveer 6:00 uur in de ochtend van vrijdag 20 februari 2015, kwamen mijn vrienden uit Rome aan op het vliegveld. We hebben ons direct ingecheckt en zijn gaan wachten op onze vlucht. Ik was blij dat ik mijn vrienden weer om me heen had. Op Schiphol aangekomen stonden mijn ouders en mijn zusje op me wachten. Ik voelde een enorme opluchting en was erg blij om weer in Nederland te zijn en bijna thuis. In de auto kon ik mijn telefoon weer opladen en bleek dat ik enorm veel gemiste oproepen had en heel veel berichten. Ik was te moe om alles te bekijken en te beantwoorden. Thuis gekomen ben ik na het douchen en eten naar vrienden gegaan om mijn verhaal te vertellen. Nadien ben ik oververmoeid mijn bed ingegaan. 

De volgende ochtend, zaterdag 21 feruari 2015, drong pas tot mij door wat er in Rome is voorgevallen. Mijn ouders hadden wel iets verteld, maar dit is totaal niet tot mij doorgedrongen. Via een collega kreeg ik te horen dat er allemaal Italiaanse berichten op mijn Facebookaccount waren geplaatst. Volgens mijn collega waren het bedreigingen. Ik heb direct van schrik alle berichten en foto’s verwijderd en mijn Facebookaccount geblokkeerd. Vervolgens ben ik via allerlei media erachter gekomen wat er in Rome is gebeurd. Dat heeft een enorme impact op mij gehad. Ik brak.  Ik heb de hele ochtend gehuild als een klein kind en wist niet hoe ik het had. Voor mijn gevoel moest ik actie ondernemen en kon ik niet rustig achterover leunen en afwachten. Ik heb daarom via een noodnummer contact opgenomen met Feyenoord om te vragen wat ik kon doen. Ik ben naar aanleiding van mijn telefoontje teruggebeld en heb mijn verhaal in het kort kunnen doen. In reactie op mijn verhaal heeft de persoon die ik sprak contact opgenomen met de Voetbaleenheid. Later op de dag werd ik teruggebeld en kreeg ik te horen dat het een enorme chaos in Italie en dat ze op dat moment niets voor mij konden betekenen.

In de loop van de dag vernam ik via social media dat er allerlei berichten over mij op internet stonden. In deze berichtgeving werd mijn naam genoemd en een foto van mij gebruikt die van mijn facebookaccount was gehaald. Volgens deze berichten zou ik de leider zijn van de harde kern van Feyenoord en zou ik de boete van € 45.000,00 gelijk hebben betaald. Ook stond er dat ik een ondernemer in de bouw was. Geen van deze beweringen zijn naar waarheid. Er stond zelfs een foto bij waarop ik niet sta, maar waar een andere jongen onder mijn naam op staat.

Al deze berichten hebben mij behoorlijk geraakt. Ik heb alle overige social media, zoals Twitter, Snapchat en Instagram verwijderd. Het werd me allemaal teveel. 

Gelukkig hebben mijn ouders al tijdig beelden gezien waaruit blijkt dat mijn verhaal klopt. Er zijn filmopnames gemaakt door de politie zelf waarop duidelijk zichtbaar is dat ik met opgeheven handen bij het opstootje wegloop op verzoek van de agent waarmee ik sprak. Dat is op dit moment mijn enige houvast. Ik hoop dat de mevrouw van het café voor mij wil getuigen. Ik heb nog met haar gesproken.  Ook hoop ik dat er nog meer beelden vrijgegeven worden of beschikbaar worden gesteld ten behoeve van het onderzoek, waaruit blijkt dat ik niets gedaan heb. 

Tot slot wil ik duidelijk stellen dat ik niet boos ben op de ME of de politie, ook al hebben ze ons niet heel netjes behandeld. Ik ben me ervan bewust dat als je naar een dergelijk evenement gaat, je ook een bepaald risico loopt. Het feit dat ik ben vastgezet is ook niet meer dan verveldend. Wat mij echter het meest heeft geraakt is de hetze die tegen mij gevoerd wordt op internet. Ik ben schijnbaar vogelvrij verklaard en moet boeten voor alles wat er in Rome is gebeurd. De pers neemt het niet nauw met het toepassen van hoor en wederhoor en neemt klakkeloos berichten over van de Italiaanse pers. 

 Een Rome-ganger (naam bij de FSV bekend)