Column Sjoerd Mossou: ‘Feyenoord is dé knuffelclub geworden’ 

Volgens AD-columnist Sjoerd Mossou is Feyenoord Het SC Heerenveen van deze tijd, het Leicester City van de Lage Landen, het Wales of Ierland van het Nederlandse clubvoetbal.

.

In de omgeving van de Kuip zie je ze geregeld. Jongemannen in zwarte capuchontruien, met op de achterkant een wit geborduurde tekst in gotische letters: ‘No one likes us, we don’t care’.

.

Een slogan geleend van Millwall, een club waar vroeger iedereen in Engeland een hekel aan had. 

.

Het zinnetje klinkt best stoer. Er spreekt een soort rebellie en eendracht uit. De slogan is niet te lang en niet te kort. Hij werkt perfect op posters, op stickers en op truien.

.

Er is nog slechts één probleempje, in Feyenoords geval althans: het is onzin. Hoe graag jullie het misschien ook zouden willen, badend in het aloude sentiment van ‘wij tegen de rest van de wereld’. Het gaat allang niet meer op. 

.

Dat hele ‘no one likes us’ slaat als een visstick op een bongo.

.

Ik wil hier niemand grof beledigen, maar Feyenoord is stilaan de knuffelclub van Nederland geworden. Het SC Heerenveen van deze tijd, het Leicester City van de Lage Landen, het Wales of Ierland van het Nederlandse clubvoetbal.

.

Wij, gemiddelde voetballiefhebbers zonder bloeddorstige anti-gevoelens, gunnen jullie die landstitel van harte. Niet uit medelijden, maar gewoon. Echt.

.

Zelfs de baas van de KNVB, een geboren Oost-Brabander nota bene, hoopt dat Feyenoord kampioen wordt (een opmerking die deze week een hilarische storm in een glas water losmaakte). Ook in Breda hoor ik het geregeld, op de strikte voorwaarde dat jullie met carnaval lekker thuis blijven dit jaar. 

.

En ik ken zelfs Ajacieden en Spartanen die het fluisteren, heel zachtjes, wanneer verder niemand het hoort: dat het stiekem best een mooi voetbalverhaal zou zijn, eindelijk weer een landstitel voor Feyenoord. 
(Al lijkt het ze ongeveer even mooi als het juist niét lukt.)

  .

Feyenoord is als een pitbull die woest probeert te blaffen naar de mensen die buiten het hek staan, maar die er tot zijn stomme verbazing een lekker koekje voor terugkrijgt, en daarna een fijne aai over de bol. 

.

Wat wellicht een rol speelt: er zijn helemaal geen spelers in dit elftal om lekker een hekel aan te hebben. De trainer is een volkomen fatsoenlijke man zonder fratsen. Tonny Vilhena: lieve jongen, hartverscheurend levensverhaal. Dirk Kuyt: ­modelprof. Eric Botteghin: antiheld. Karim El Ahmadi: knuffel-Marokkaan.

.

Maar het meest dankt Feyenoord zijn nationale gunfactor aan de hunkering die er al sinds 1999 aan voorafgaat. Aan de pijn en de ellende. Aan het sentiment van een zo diep gevallen grootmacht, opgestaan en opgekrabbeld uit de dood. Het verhaal van de underdog, van de zo trouwe aanhang, nu al maanden biddend en smekend dat het goed afloopt, stilaan in een staat van blinde paniek.

.

Het beste wat jullie kunnen doen, beste Feyenoorders, is die Millwall-slogan een heel klein beetje aanpassen, om in elk geval nog iets van dat woest rebelse imago overeind te houden. 

.

‘Everyone likes us, we don’t care’.

.

Bron: Ad.nl