Column: ‘Pellè heeft dikke schijt aan ons allemaal. Eigen schuld’

De nieuwe Ferrari FF van Graziano Pellè is hagelwit. U mag dat een bijzaak vinden, maar de voetbalschoenen van Henk Vos waren vroeger ook wit, en die heeft daar destijds nog een hoop gedonder mee gehad.

Ik bedoel maar.

Eergistermiddag showde Pellè zijn nieuwe witte bolide op de parkeerplaats van de Kuip, door een paar keer heel hard op en neer te scheuren met gierende banden, tussen een groepje likkebaardende fans en ploeggenoten door. Toen Pellè klaar was met de blits maken, ging iedereen weer braaf in zijn Opeltje naar huis.

(Pellè zelf scheurde naar de PC Hooftstraat en werd prompt op de bon geslingerd door de wijkagent.)

Een gewaardeerde collega noemde de witte Ferrari van Graziano Pellè deze week ‘het toppunt van perversiteit’.

Ga maar na, betoogde hij. Feyenoord ligt al jaren op apegapen. Nog niet zo lang geleden gingen de supporters smekend met de pet rond, er werd bezuinigd op het kopieerpapier, maar ondertussen scheurt de spits over de parkeerplaats in een patserbak van een tonnetje of vier.

Een spits die in zijn bloedeigen land nota bene niet eens wordt herkend op straat. Een spits uit een kleutercompetitie, die bij Feyenoord nog geen prijs heeft gewonnen.

Daar zit wat in natuurlijk, maar persoonlijk intrigeert de timing van Pellè me nog het meest. Ik bedoel, vorige week heb ik ook een witte Ferrari gekocht, maar mijn collega’s zijn nogal calvinistisch ingesteld, dus ik rijd daar pas mee naar de krant zodra ik de Pulitzer-prijs heb gewonnen.

Graziano Pellè doet dat heel anders. Die schopt eerst als een malloot de inboedel van Fox Sports aan gort, deelt daarna een elleboog uit aan Joël Veltman en geeft als klap op de vuurpijl een doldriest Calimero-interview aan Jan-Joost van Gangelen.

Als hij daarna wordt geschorst voor vier wedstrijden, zijn club benadelend in de slotfase van het seizoen, en zijn trainer hem doodleuk een weekje vakantie gunt om ‘de zinnen te verzetten’, rijdt Graziano vervolgens niet stilletjes naar de Kuip in zijn lease-Opeltje.

Integendeel juist.

Precies op dat moment koopt Graziano Pellè een glimmende witte Ferrari – en scheurt er, met de vlam in de pijp door de Brennerpas, luid toeterend mee naar Nederland.

Dat is ofwel de schaamte voorbij, ofwel het is pure provocatie. In beide gevallen is Graziano Pellè de grote winnaar, want wij (u, ik en Ronald Koeman) hebben het allemaal laten gebeuren. We stonden erbij en we keken ernaar.

In onze hang naar helden maakten we van Graziano Pellè een superheld van uitzinnige proporties. Wij van de media pleurden hem om de haverklap op de cover, met die fenomenale kop van ‘m, want dat was goed voor de losse verkoop.

De Feyenoord-supporters adoreerden Pellè als een godheid, compleet met de gelikte kapsels zoals hij die draagt. Zijn club gaf hem de ene vrijbrief na de andere, nederig knielend voor zijn voeten, liefdevol zijn mooie Italiaanse tenen kussend.

Als Graziano Pellè op een dag dan doodleuk een witte Ferrari koopt, op het meest netelige moment denkbaar, dan is dat schaamteloos en misschien wel pervers.

Maar Pellè laat er óók mee zien dat hij niet schijnheilig is. Dat hij geen benepen calvinist is, maar een Italiaan. En dat hij zich stilaan groter is gaan voelen dan de club die hem opraapte uit de vergetelheid, twee jaar geleden nog maar.

Hij heeft dikke schijt aan ons allemaal gekregen – en daar hebben we het zelf naar gemaakt.

Bron: Ad.nl