Van Hanegem: “De kans is dus groot dat ik volgend jaar 75 word”

Na 35 bestralingen voor prostaatkanker werd Willem van Hanegem (74) gisteren gezond verklaard. ‘De kans is dus groot dat ik volgend jaar 75 word’, reageert hij nuchter.

Om half 11 gistermorgen belde dokter Moonen, vanuit het Antoni van Leeuwenhoek, dependance Hoofddorp. ,,Ik heb goed nieuws,’’ zei hij. Dat was zwak uitgedrukt. Het nieuws was zelfs beter dan gedroomd.

Van Hanegem: ,,Heel gek was het… De dokter vertelde me dat de waarden in mijn bloed met twee punten gedaald waren, van 6,9 naar 4,9. Vooraf was gezegd dat we moesten rekenen op een lichte stijging, want het duurt meestal even voordat de behandeling begint te werken. De dokter was dus heel tevreden. Ik hoef niet

eens terug. ‘Ik zie je nog wel een keer’, zei hij.

Nu ben je opgelucht?

,,Het zou gek zijn als ik dat niet was hè. Maar ik ben nooit somber geweest over de afloop. In het ziekenhuis zeiden ze steeds dat alles in orde zou komen.’’

Maar gistermorgen was het toch even een vrolijke boel. Vanaf thuis in Overveen bij Willem en Marianna van Hanegem werd het goede nieuws verspreid. Willems dochter Alies huilde door de telefoon. Ex Truus stuurde een opgewekt sms’je. Vriend Jaan de Graaf werd gebeld en reageerde dolblij. ‘Ik kan je nog niet missen hoor!’

En nu ben je dus gewoon weer gezond.

Van Hanegem: ,,Ja, dat is best gek. De kans is groot dat ik volgend jaar gewoon 75 word. Ik laat het even bezinken. Blijf rustig doen. Ik kan nu opeens wel heel hard op een fiets gaan rossen, maar dat lijkt me niet verstandig.’’

Hoe heb je de afgelopen maanden beleefd?

,,Ik zorgde dat ik in beweging bleef. Beetje wandelen, golfen, een hole of vier, zes. Het werk voor AD en Ziggo ging ook gewoon door.’’

Op tafel lag gisteren een van de plastic zakken vol kaarten en brieven die Willem de afgelopen maanden ontving. Van mensen uit het hele land kwamen maandenlang mooie reacties, ook uit Amsterdam. Oud-Ajacieden Heini Otto en Wim Kieft lieten vaak van zich horen. Voetballers belden of appten. De ene na de andere beloofde voor hem te bidden. ,,Veel voetballers van Marokkaanse afkomst zochten contact, ook jongens die ik nooit heb getraind. Ze zeiden: Trainer, u bent altijd eerlijk naar ons. U behandelt ons op dezelfde manier als alle andere voetballers. Dat waarderen we.’’

Heel aandoenlijk allemaal, vindt Willem, en hij zou het liefst al die aardige mensen bijeen roepen om ze persoonlijk te bedanken.

In zeven weken werd Willem 35 keer bestraald. Steeds op doordeweekse dagen, rond negenen. In het weekend mocht het lichaam uitrusten. Heel raar, zegt Willem, maar hij kreeg lol in het vaste loopje.

,,Die mensen in het ziekenhuis, de dokter, de verpleegkundigen, ze waren zo met me begaan, en met de andere patiënten. In het begin keken ze me daar vreemd aan. ‘Hoe ben jij hier binnengekomen?’ vroeg een man. ‘Door dezelfde deur als jij’, zei ik. Hij dacht dat ik door een geheime ingang naar binnen was geloodst.’’

Het duurde even voordat ze je als een mede-patiënt zagen en niet als een beroemde oud-voetballer?

,,Ja, dat was voor hun wennen, voor mij niet. Maar al gauw zaten we daar met zijn allen te kletsen. Soms had je zo’n leuk gesprek dat je het vervelend vond dat je weer naar de scan moest. Mannen zoals ik zaten er, of dochters met hun moeder en kleindochters met hun oma. Er zat er eentje steeds te puzzelen, terwijl haar oma binnen was. ‘Cryptogrammen, daar houdt mijn oma zo van’, zei ze. Die oma had thuis hele puzzels aan de muur.’’

Was er nog iets niet goed de afgelopen maanden?

,,Eh, nee… Of há, dat verwacht je natuurlijk niet van mij.’’

Hij grinnikt even.

,,Goed dan, het enige negatieve kwam van mijn grote lievelingssport. Ik heb heel veel slecht voetbal gezien.’’