Nieuws

Column Mossou: ‘Alsof Berghuis in Braveheart zat’

on

AD-columnist Sjoerd Mossou maakt zich zorgen over het wel erg grote verantwoordelijkheidsgevoel van Steven Berghuis en geeft hem een vrijblijvend advies..
Het was best mooi gezegd van Steven Berghuis. Hij had erover nagedacht, want hij zei het niet alleen voor de camera van Fox Sports, maar ook voor die van de NOS, met exact dezelfde ernstige blik in zijn ogen.

.

,,Wij voelen ons verantwoordelijk voor heel Rotterdam,” zei Berghuis. ,,Wij zijn het aan die mensen verplicht.”

.

Zo wil je dat voetballers altijd praten: met een weidse blik, met gevoel voor de context en het sentiment van de tribune, heldhaftig en onverschrokken. Barack Obama had het ook zo kunnen zeggen, en anders Sylvester Stallone wel.

.

Steven Berghuis praatte alsof hij midden in een sleutelscene van ‘Braveheart zat, vlak voor de ontknoping, terwijl in de verte het trompetgeschal weerklonk, en de troepen woest het slagveld op marcheerden.

.

Toch voelde ik vooral een soort vaderlijke bezorgdheid. Steven Berghuis is pas 25 jaar. Hij komt uit Apeldoorn, en nou ken ik Apeldoorn een klein beetje: dat is geen Rotterdam, eerder het tegenovergestelde van dat.

.

Als Steven zich verantwoordelijk zou voelen voor alle mensen in Apeldoorn, hadden we hooguit even gelachen, en daarna waren de mensen in Apeldoorn gewoon weer verder gegaan met zwijgend over de Veluwe fietsen.

.

Maar Berghuis draagt zogezegd ‘heel Rotterdam’ op zijn rug mee. Juist Rotterdam, stad van diepe hunkering en oneindig verlangen. Stad van rauwe contrasten, waar voetbal al sinds decennia als een bonkende aorta doorheen loopt, van de doorleefde Afrikaanderwijk tot deftig Hilligersberg.

.

Ik hoop maar dat Berghuis het gewoon een mooi zinnetje vond – en dat hij het allemaal niet letterlijk zo bedoelde. Want u moet voor de gein eens in een Rotterdams café gaan zitten en met de mensen over Feyenoord gaan praten.

.

Deze titelrace: voor Rotterdammers begint het stilaan ondraaglijk geworden. Ze smachten naar het einde. Ze verbijten de angst, preken vertrouwen, zuchten een keer, lachen om zichzelf, huilen van de spanning, vloeken hartgrondig en zingen daarna trots het clublied, met overslaande stem. 

.

Ze praten oneindig over Feyenoord en de titel, en daarna zeggen ze dat ze er niet meer over willen praten, nooit meer. 

.

Godallemachtig: je verantwoordelijk voelen voor al die tienduizenden mensen, ik weet niet zeker of je dat moet willen als 25-jarige, en ik mag nog hopen dat Steven Berghuis alleen Rotterdam – de stad zelf – bedoelde, en niet ook nog Capelle en Hoogvliet en Spijkenisse erbij.

.

Mijn vrijblijvende advies aan Berghuis, als beginnend amateursportpsycholoog zijnde: doe de komende weken alsof je bij Barendrecht in het vierde speelt, voor drie man en een paardenkop.

.

De grensrechter staat een shagje te roken tegen het hekwerk. De verstrooide rechtsback is de stand vergeten. Het is zondagmorgen, de dauw ligt nog op het veld, en in de verte graast een koe. Doe je ogen dicht, heb plezier, en denk vooral even niet aan al die smachtende Feyenoorders.

.

Voetbal gewoon zoals je het altijd al deed. Voor jezelf, voor je vader aan de zijlijn, voor je vrienden, voor een snoepzak na afloop. Dat is beter voor je hart – en zeer waarschijnlijk voor het hart van alle Rotterdammers.

.

Bron: Ad.nl 

Aanbevolen voor jou

You must be logged in to post a comment Login