AD Sportwereld-columnist Sjoerd Mossou buigt zich nog even de Feyenoord-fan in de rolstoel die door supporters werd opgetild. ,,Zoveel hartstochtelijk optimisme, zoveel relativering, zoveel ongebreidelde levenslust.”
.
Toch nog heel even over die man in die rolstoel. (Ik stel voor dat we die Feyenoord-gekkigheid hierna even met rust laten. U kunt altijd nog alle 72 kampioensboeken bestellen en de hele zomer verder lezen.)
.
Enfin, die man in die rolstoel heet Adrie Willemstein, hij komt uit Hendrik Ido Ambacht, en kort na de hattrick van Dirk Kuyt werd Adrie opgetild door een uitzinnige menigte, resulterend in de mooiste, meest beklijvende kampioensfoto van allemaal. Een ontroerend beeld van een man in de wolken.
.
Het zal u vast niet ontgaan zijn: iedereen wilde na die foto iets van Adrie. Een verslaggeefster van deze krant speurde hem op, Adrie zat bij De Wereld Draait Door, hij kwam voorbij in allerlei journaals en internetfilmpjes, en maandagochtend zat Adrie pontificaal vooraan bij de huldiging op de Coolsingel, op de eerste rij.
.
Toen kwam het. Verslaggever Frank Stout van RTV Rijnmond interviewde Adrie. Het gesprekje zal twee minuten hebben geduurd, achter hem stonden 150.000 mensen, maar dat weerhield Adrie er niet van om in vliegende vaart zijn levensverhaal te vertellen.
.
Over hoe hij door een bloedvatvernauwing zijn beide benen was verloren. Hoe het ene been ongeveer tien jaar geleden werd afgezet, en het andere been in 2013. Hoe hij de huldiging van 1999 had gemist, omdat zijn vader toen kanker had.
.
Het was een verhaal vol verdriet en doffe ellende, maar wat het zo fascinerend maakte: Adrie vertelde het stralend. Zijn mondhoeken grijnsden. Zijn ogen glommen en glinsterden.
.
Adrie, een vijftiger zonder benen, was vermoedelijk één van de vrolijkste, meest dankbare mensen die u ooit zag. Want ja, zuchtte Adrie, hij had dan misschien geen benen meer, Feyenoord was kampioen van Nederland geworden.
.
,,Geweldig. Fantastisch gewoon.”Toen die jongens op het Stadhuisplein hem spontaan de lucht in tilden, dansend, met rolstoel en al? ,,Dat was het gelukkigste moment van mijn leven.” (Adrie was ook nog in de Hofpleinvijver beland – zonder benen zowaar geen sinecure – maar de mensen hadden hem uit het water getild, afgedroogd en terug in zijn rolstoel gezet.)
.
Veruit het mooist was het antwoord op de laatste vraag. De verslaggever vroeg wat Adrie er nou van vond om vooraan te zitten bij de huldiging.
.
Hij spreidde zijn armen, zo van: kijk mij hier potverdorie nou eens zitten, mensen. Zijn mond grijnsde nu zo gelukzalig, dat zijn mondhoeken zijn oren raakten. Vervolgens schudde Adrie de beste Cruijffiaanse oneliner uit zien mouw die je maar bedenken kunt.
.
,,Ik zeg altijd maar zo,” zei Adrie, terwijl de camera uitzoomde op zijn stompjes. ,,Elk nadeel hep zijn voordeel!” Hij moest er zelf hard om lachen, ik nog ietsje harder, en u zou dat ook moeten doen. Zoveel hartstochtelijk optimisme, zoveel relativering, zoveel ongebreidelde levenslust.
.
Adrie Willemstein uit Hendrik Ido Ambacht. Een held.
.
Bron: Ad.nl
Foto: Marco de Swart
Tekst: Sjoerd Mossou
You must be logged in to post a comment Login